Μπορεί (;) δηλαδή ο χορός να μας ξαναβάλει στο παιχνίδι. Μπορεί να μας πάρει απο την κερκίδα που βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια παρακολουθώντας άλλους να τραγουδούν , άλλους να χορεύουν, να εκφράζονται (ΝΑ ΖΟΥΝ), και να μας ξαναβάλει στο γήπεδο, στο χοροστάσι που κάθε φορά μας προσφέρεται, είτε αυτό είναι το σαλόνι ενος σπιτιού, είτε είναι ο χώρος που περισσεύει ανάμεσα στα τραπέζια μιας ταβέρνας, είτε είναι μια πίστα 3Χ3 ενος ρεμπετάδικου, είτε είναι η πλατεία ενός απο τα χωριά μας που σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να τελούνται τα πατροπαράδοτα πανηγύρια μας.Σε μια κοινωνάι που αλλάζει με πάρα πολύ γρήγορους ρυθμούς και στην οποία όλο και περισσότερο μειώνονται οι ευκαιρίες πραγματικής συμμετοχής των ανθρώπων στα γλέντια, βρεθήκαμε με τις παντόφλες στον καναπέ ή το πολύ πολύ με ένα ποτό στο χέρι στα "ορθάδικα" να παρακολουθούμε άλλους να τραγουδούν, άλλους να χορεύουν, άλλους να γλεντούν. Απο όλες τις διαστάσεις που μπορεί να έχει ο Παραδοσιακός χορός, (Μουσική, Βήματα, Ύφος, Φορεσιά, Χώρος κλπ).
Η συμμετοχή και η προσωπική έκφραση είναι η πιο σημαντική και αυτή που πρέπει να τονίζεται πάνω απ ολες. Πέρα απο κάθε μελέτη και προσπάθεια αναβίωσης-αναπαράστασης κλπ οι οποίες είναι καλές, αποδεκτές και απαραίτητες θα πρέπει να σκεφτούμε΄το πώς (;) και με ποιούς τρόπους θα δώσουμε την ευκαιρία στην γενιά μας και πολύ περισσότερο στις γενιές που έρχονται να γίνουν ζωνταντοί εκφραστές και συνεχιστές μιας ζωντανής παράδοσης. Να δώσουμε την ευκαιρία δηλαδή σε μας και σε αυτούς που ακολουθούν, να καταθέσουν την ψυχή τους σας πρωταγονιστές, ούτε σαν θεατές, ούτε σαν κομπάρσοι, και στην περίπτωση μας νομίζω οτι η μαγική λέξη είναι μια: ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου